U Blok galeriji, Jurija Gagarina 221, u petak, 13. oktobra, s početkom u 19 časova, biće otvorena izložba „Drvo i oblik“, autora Vladana Ljubinkovića.
Vladan Ljubinković (rođen 1951. godine u Mladenovcu, Srbija) je akademski slikar, redovni profesor u penziji Arhitektonskog fakulteta, Univerziteta u Beogradu. Osnovnu školu završio je u rodnom gradu, gimnaziju je pohađao u Beogradu. Diplomirao je na Fakultetu likovnih umetnosti, Univerziteta u Beogradu 1975. godine. Na istom fakultetu je i magistrirao 1981. godine. Član je Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS) od 1976. godine i Društva za estetiku arhitekture i vizuelnih umetnosti Srbije (DEAVUS) od 2008. godine. Godine 1974. počinje izlagačku aktivnost i učestvuje na brojnim grupnim izložbama. Priredio je dvadesetdve samostalne izložbe u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je Velike nagrade Asocijacije srpskih arhitekata (ASA) za skulpturu “Olovo i krv”, 2019. godine.
Izložba će biti otvorena do 25.oktobra 2023.g.
U predgovoru kataloga koji je potpisala Dragica Vuković, istroričarka umetnosti , stoji:
“ Drvo i oblik, stablo, drvo….sinonimi u našem jeziku i pojmovi prvih spoznaja o prirodi sa kojima počinje otkrivanje sveta, materijalnog prisustva kreacije prirode u zajedničkom prostoru i životu. Pojmovnik bi, dalje opisivao vrste, osobine, kvalitete, sve raznovrsnosti ovog oblika koje otkrivamo u susretima, dodirom, posmatranjem, izučavanjem… Šta se događa kada drvo, stablo, sveprisutni materijal govori o sebi vizuelno, ali i o sebi kao pojavi, svojim raznim prikazima, prepoznatljivim i neprepoznatljivim pojavljivanjima, estetskim moćima koje otkrivaju i njegovu duhovnu prirodu? Slikar Vladan Ljubinković se više od četrdeset godina, tiho i temeljno, bavi ovim pitanjima, stvarajući skulpture kamernog tipa, ljudske mere i jednostavne strukture. Ova vrsta opisa bi, da je o rečima reč, bila pesma i analizirali bi njenu strukturu u drugom estetskom kodu i pravilniku. Ali, pred nama je drvo i obraća nam se samim sobom i kroz sebe, kao materijal pokoran pred vatrom, a prerađeno transformisan u listove papira, čuvare znanja i sećanja, obostranog trajanja. Vitke forme vizuelnih narativa čuvaju oblik stabla, tela ovog plemenitog materijala. Vladan Ljubinković utiskuje spiralu, praznilu postojanja u vremenu, u preseku stabla i njegovih godova kojima drvo beleži svoje vreme u prostoru. Postavlja ga vertikalno i nudi kao sliku koja otkriva prirodu ovog materijala.
Skulpture na, takođe, drvenim postamentima kao osnovom, bojom direktno uvode likovni jezik i nastavljaju „čitanje“prirodnog prisustva ovog materijala i bogatstva mogućnosti koje nudi. Jednostavni apstraktni oblici, obojeni ili ostavljeni u boji koju nose svojim sastavom, obraćaju se kao nastavak, akcenat kreacije i simbolike koji je priroda ponudila.”
